muren, fresco's, graffity

Doel

De muur was een stenen versterking over de gehele breedte van Groot-Brittannië en had als doel invallen van de Picten vanuit het noorden (Schotland) te voorkomen. Daarnaast diende hij als symbool van de Romeinse macht, zowel in Britannia als in Rome.
De muur vormde ook de noordelijke grens van het Romeinse rijk en was een van de best bewaakte stukken. Vermoedelijk deden de poorten in de muur ook dienst als douaneposten, om zo de handel doorgang te kunnen laten vinden.

Ligging

De muur liep van de monding van de rivier de Tyne naar de Solway Firth (tussen het huidige Carlisle en Newcastle) en lag enige kilometers ten zuiden van de huidige grens met Schotland.
Hij werd aanvankelijk opgetrokken met een breedte van 3 meter, hoewel later gebouwde delen iets smaller waren. De hoogte was vermoedelijk tussen de 4 en 5 meter. Op vaste afstanden lagen 14 grote en 80 kleinere forten.
Gezien van noord naar zuid bestond het verdedigingswerk uit een glooiing met een diepe gracht voorzien van puntige staken, dan kwam de muur zelf. Daarvoor lag een militaire weg voor de verplaatsing van goederen en manschappen, en tenslotte waren er twee verhogingen met weer een gracht ertussen.

Fresco's

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De schilderterm fresco (Italiaans voor "vers") stamt van de Italiaanse uitdrukking buon fresco, ("goed vers"), een technische term die het tegenovergestelde is van in secco ("op droog oppervlak"). Caseïne en silicaatverven zijn uitermate geschikt om al secco te schilderen. Lijmverven houden minder lang stand.
De frescotechniek bestaat uit schilderen op een vochtig medium, zoals nog nat pleisterwerk. Voordat de kalk wordt aangebracht tekent de kunstenaar met houtskool de afbeelding op de muur. Na het aanbrengen van de natte kalklaag schemert deze tekening nog door de witte kalk heen. Vervolgens brengt de schilder het fresco aan. Dikwijls werd echter ook vooraf op ware grootte een schets gemaakt, een karton dat de schilder die vlug moest werken, op de kalklaag overbracht.
In tegenstelling tot het schilderen in fresco wordt schilderen in secco op droog pleisterwerk gedaan. Daarbij worden de pigmenten in een bindend medium opgelost, zoals ei (gelijksoortig als bij tempera). Een tussenvorm, waarbij het gedroogde pleisterwerk met vocht verzacht wordt voordat de pigmenten worden aangebracht, heet wel mezzo-secco.
Het verschil tussen deze twee technieken is dat het bij fresco het natte pleisterwerk, terwijl het droogt, de pigmenten van het schilderij absorbeert, terwijl de verf bij de in secco techniek op het pleisterwerk blijft liggen. Terwijl het water verdampt, neemt de kalk calciumoxide koolzuur uit de lucht op en vormt calciumcarbonaat. De frescoschildering wordt als het ware een deel van het muuroppervlak, het is eigenlijk in de muur geschilderd in plaats van er op. De frescotechniek leidt hierdoor tot een zeer duurzaam kunstwerk. Als de muur kapot gaat kan het schilderij vaak nog worden gereconstrueerd.
De moeilijkheid van frescoschilderen is dat er snel gewerkt moet worden, omdat het pleisterwerk in één dag droogt. Het oppervlak dat in één dag bewerkt kon worden heette tijdens de Renaissance in Italië een giornata, ofwel de hoeveelheid voor één dag. Met een vergrootglas zijn de grenzen van één dag werk goed waarneembaar. Soms, als het pleisterwerk niet van optimale kwaliteit was, zijn de delingen zelfs met het blote oog zichtbaar. Schilders in fresco voegen later vaak details in secco toe. Egyptische muurschilderingen in tombes zijn meestal in secco, Romeinse muurschilderingen in Pompeii en Herculaneum zijn in fresco.
Een belangrijke frescoschilder uit het Quattrocento is Piero della Francesca met vooral religieuze onderwerpen zoals "De geseling van Christus", "Helena vindt het H. Kruis" e.d.

Fresco's: Eisen aan de muren

De muren waarop een fresco wordt aangebracht moeten stabiel, droog en vrij van opstijgend vocht zijn. Zonder pleisterlaag moeten ze lange tijd hebben blootgestaan aan de lucht. Vooraleer nieuwe pleister aan te brengen dienen oude lagen eerst volledig te worden afgekapt. De muur moet verschillende malen worden natgemaakt want goede bindingen met het fresco hangen voornamelijk af van het geabsorbeerde watergehalte. Liefst zijn de bakstenen zo gelijk mogelijk gebrand en indien mogelijk afkomstig uit één oven.

Graffiti als kunstvorm

Ook in de meer maatschappelijk geaccepteerde kunstvormen is de graffiti-kunst doorgedrongen. De consumenten-objecten uit de Amerikaanse Art, de allergie voor de galerie-kunst en de happening-en-performance-drang van de conceptualisten zijn elementen, die de spuitbus-schilders tot de Graffiti-kunst brachten, in de jaren 80.
Zonder zijn leraren Joseph Kossuth en Keith Sonnier aan de New Yorkse School for Visual Arts te willen negeren, riep Keith Haring toch uit:"The metro-stations are my galeries and there is my public". Een andere bekende graffiti kunstenaar is Jean-Michel Basquiat.
Graffiti-schilders produceren evengoed figuratieve als non-figuratieve creaties. Zonder enige voorbedachtheid laat de kunstenaar zich leiden door zijn spontaniteit en een opvallend snelle uitvoering. (Noodgedwongen omdat de techniek dit vereist en hij risico loopt te worden gearresteerd...)