EngelsPeter en de wolf is een muzikaal sprookje van Sergej Prokofjev voor spreekstem en orkest. Het stuk ging in 1936 in Moskou in première en is wereldwijd zeer succesvol geworden. Prokofjev schreef het stuk in opdracht van een jeugdtheater in Moskou. De muziek moest simpel en verstaanbaar zijn, en dus aantrekkelijk voor kinderen, maar ook voor communistische idealisten
Cedar Gallery
Verhalen vertellen (en beluisteren) is waarschijnlijk de oudste vorm van
vermaak die de mensheid kent. Op onze reizen merkten we dat er in veel
landen nog steeds een traditie bestaat van verhalen vertellen.
Volksverhalen of vertellingen blijven boeien.
Mijn onderdeel 'Russische verhalen' bestaat voornamelijk uit mijn eigen
korte verhalen over reizen door Rusland. Maar af en toe voeg ik ook zo'n
pareltje uit Rusland toe.
A.W., maart 2019
Engelse versie/English
version:
http://www.cedargallery.nl/engrussia_stories.htm
Foto's: Cees & Aly Wagenvoorde
©PAM
PHOTOS
©.All Rights Reserved. NO!- Neither Facebook and
Instagram nor any other visitor may use my name or any of my content
without my permission.
You can contact me at
cedars@live.nl
Onderwerpen:
Baba Jaga
- Blini -
Fernweh -
Boris Godoenov
- Jekaterinenburg
- Moskou I
- Peter en de
wolf -
Posad -
Sergiev Posad 1
- Sergiev Posad
II -
Suzdal I -
Suzdal II -
USSR -
Vladimir -
Michael Vroebel
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - -
Moskou (1), aug. 2008
Nu denkt iedereen bij Rusland gelijk aan Vladimir Poetin. Soms lijkt het
wel alsof Rusland met deze machtige man vereenzelvigd wordt. Een beetje
overdreven, wanneer je alleen al maar kijkt naar de enorme omvang van
het Russische Rijk. Het is zo'n uitgestrekt land, met een zo boeiend
verleden. En het heeft de wereld veel gebracht op het gebied van bijv.
muziek, literatuur en kunst. Denk maar aan de schrijvers Dostojevski,
Tsjechov of Tolstoj. Of de beroemde componist Tsjaikovsky. Ik denk dat
wie Rusland vereenzelvigt met Poetin het land geen recht doet.
Grote leiders heeft het echter wel altijd gehad. Waren het niet de
tsaren, dan waren het wel de communistische leiders. In 2008 kwamen we
de twee meest bekende tegen, vlakbij het Rode Plein. Vladimir Iljitsj
Lenin (1870-1924),die in 1917 de macht greep. Hij wilde eigenlijk het
leven van de kleine boeren en arbeiders verbeteren, maar duldde weinig
tegenspraak. Hij trad hard op wanneer men het met hem oneens durfde te
zijn. Ook Jozef Stalin (1879-1953) liep daar die dag rond. Hij kreeg het
in 1924 voor het zeggen in de USSR.
Bij ons in het westen heeft hij een slechte naam, vanwege de
verschrikkingen die hij onder zijn onderdanen aanrichtte. Miljoenen
mensen werden tijdens zijn bewind vermoord. Niet iedere Rus is het
echter met ons oordeel eens.
Die dag in augustus hadden de twee look alikes van Lenin en Stalin over
belangstelling niet te klagen.
(Muziek: Tsjaikovsky - De Notenkraker of Het Zwanenmeer; Rimski Korsakov - Shéhérazade)
USSR, de Unie van Socialistische Sovjet Republieken, kortweg de Sovjetunie.
Andere tijden
In 1838 werd er begonnen met de bouw van de Christus
Verlosserkathedraal in Moskou. Deze kathedraal werd gebouwd ter
herdenking van de Russische zege over de Grande Armée van Napoleon. Het
was in die tijd de grootste orthodoxe kerk ter wereld. Deze kathedraal
waar voor het interieur bijna een halve ton goud, evenals kostbare
edelstenen werden gebruikt, bood plaats aan tienduizend gelovigen.
Maar het kan verkeren.
In 1931 liet Stalin de kerk opblazen, om op deze plek een gigantisch
Paleis van de Sovjets te laten verrijzen. Het zou een meer dan 300m
hoge toren worden, met daarop een 100m hoog beeld van Lenin. Op dit oude
fundament is echter nooit het nieuwe symbool van de communistische
heerschappij verschenen.
Chroetsjov (1894-1971) heeft er in de vijftiger jaren van de 20de
eeuw maar een openluchtzwembad laten aanleggen. Dit bad was zeer geliefd
bij de inwoners van Moskou. Helaas tastten de dampen ervan – het was een
verwarmd bad – de kunstverzameling van het Poesjkinmuseum aan. Toen er
ook geen middelen waren om een dringende renovatie uit te voeren, sloot
men in 1993 het zwembad.
En kijk nu eens wat we vanaf 1997 op die plek aantreffen?
De wederopbouw van de kathedraal in de jaren 1990 werd niet door
iedereen omarmd. Het was immers een soort prestigeobject, dat miljoenen
roebels zou gaan kosten. Velen vonden dat dat geld wel beter besteed kon
worden. Ze werden gesust, de wederopbouw zou niet uit de algemene
middelen worden gefinancierd. Maar uiteindelijk gebeurde dat wel. Gezien
de armoede van veel Moskovieten stuitte dit op grote weerstand.
Maar goed, de Verlosserkathedraal is als een feniks verrezen uit zijn
as.
Ook aan de geschiedenis van de Christus Verlosserkathedraal zien we, dat
Rusland een autoritaire traditie kent.
Poetin heeft natuurlijk het een en ander overgenomen van de voormalige
Sovjetleiders. Maar ik noem hem bij deze kathedraal, omdat Poetin in
gelovig opzicht meer overeenkomsten vertoont met de tsaren. Wat hem
namelijk onderscheidt van zijn communistische voorgangers is zijn hechte
band met de Russisch-orthodoxe kerk.
Het standbeeld van tsaar Alexander II (1818-1881) bevindt zich in
een kleine tuin tegenover de kathedraal van Christus de Verlosser. Deze
tsaar schijnt bij de officiële opening van de oorspronkelijke kerk
aanwezig te zijn geweest.
De Moskouse regering reserveerde 60 miljoen roebel voor zowel het
ontwerp en de uitvoering van het werk, alsook het plaatsen en het
inrichten van het gebied rondom het beeld.
Sinds 1990 was Alexius II patriarch van Moskou (en heel Rusland) en hij
stond aan het hoofd van ongeveer 100 miljoen gelovigen.
Na de val van de Sovjet-Unie en onder het leiderschap van Alexius II
groeide de Russisch-Orthodoxe Kerk sterk onder de Russische bevolking.
In het westen werd er niet altijd even positief over hem gesproken,
omdat hij de tolerantie jegens homoseksueel gedrag bekritiseerde en
demonstraties van homo’s typeerde als reclamecampagnes voor immoreel
gedrag.
Patriarch Alexius II voerde in 2005 de wijding van het monument van
Alexander II uit.
Aan weerszijden van dit standbeeld staan twee kolossale leeuwen op
wacht. Het beeld zelf staat op een zwarte basis voor een halfronde boog
met vier kolommen. De plaquette aan de voet van het standbeeld verwijst
naar 1861, het jaar waarin tsaar Alexander II de lijfeigenschap
beëindigde. In een inscriptie staat vermeld dat hij ‘miljoenen boeren
bevrijdde van eeuwenlange slavernij’.
Naast nog wat andere verheerlijkende teksten staat er ook het jaar 1881
genoemd. Dat is het jaar waarin Alexander II werd vermoord.
Sergiev Posad (1)
De heilige Sergius (geboren omstreeks 1314) ging, toen hij 23 was, in
afzondering leven.
Zijn ouders waren gestorven en hij had een broer die monnik was. Maar
hij wilde niet in een klooster, hij haalde zijn broer over om een
betere, meer afgelegen plek te zoeken.
Sergius leidde een ascetisch leven en vulde zijn tijd met werken en
bidden. Zijn broer en hij bouwden een kleine cel en een kerk gewijd aan
de Drie-eenheid, diep in de bossen. Na enige tijd vertrok zijn broer
naar een klooster in Moskou en Sergius bleef alleen achter. Het duurde
echter niet lang, voor andere monniken hem kwamen opzoeken en vroegen om
hun leider te worden. Ook boeren en burgers kwamen naar hem toe om zijn
zegen te ontvangen en hem om raad te vragen.
Fascinerend, vind ik. Niet alleen wat Sergius deed en hoe inspirerend
dat was. Maar meer nog, dat je overal ter wereld dit soort verhalen over
spirituele leiders tegenkomt. Ze leiden steeds een sober leven en hun
contacten met de buitenwereld blijven tot het uiterste beperkt. Tóch, of
juist daardoor, vormen ze een voorbeeld voor monniken en leken.
In het geval van Sergius bleef het aantal monniken groeien en niet ver
van de plek waar hij verbleef ontstond een
posad, die zou uitgroeien tot de stad
Sergiev Posad.
Wij bezochten in 2016 het fraaie Sergiev Posad, zo'n 70 km ten noorden
van Moskou. Het is een van de steden op de zogenaamde Gouden Ring.
De stad is vooral bekend door het Troitse-Sergieva Lavra, het klooster
dat hier in de 14de eeuw door de heilige Sergius van Radonezj werd
gesticht. Dit klooster is een van de grootste en belangrijkste in het
land. Vandaar ook de titel 'lavra'. Het is een enorm complex met zeer
fraaie bouwwerken.
Abramtsevo
Ik moet eigenlijk nog een keertje terug.
Ik had namelijk ook heel graag een kijkje genomen in Abramtsevo, dat
hier dichtbij ligt. Een landgoed waar tussen 1843 en 1917 vele Russische
kunstenaars hebben gewoond en gewerkt. Ik heb er veel over gelezen en er
in sommige lezingen mijn bezoekers over verteld, maar ben er zelf (nog)
nooit geweest. En in 2016 werd er druk gerestaureerd, vertelde men ons,
en was het niet de moeite waard om er naartoe te gaan. Jammer. Ik had
graag mijn voetsporen toegevoegd aan die van
Michael Vroebel, Vasili Polenov, Viktor
Vasnetsov en bijv. Valentin Serov.
Een posad was een nederzetting, die vaak
omringd was met bolwerken en een slotgracht. Hier woonden meestal
ambachtslieden en handelaren. Veel posads zijn door de eeuwen heen door
brand verwoest, omdat ze van hout waren.
Michail Vroebel (1856-1910) was een
Russische kunstschilder en beeldhouwer. Hij werd gerekend tot de
stroming van het Russische symbolisme. Een belangrijk thema in zijn
schilderijen is de demon.
Vasili Polenov, kunstschilder, was een van de leden van de
realistische schildersgroep Peredvizjniki (De Zwervers). Hij schilderde
vooral historische taferelen, landschappen en genrestukken.
Viktor Vasnetsov was eveneens een schilder van De Zwervers. Wij
kennen hem misschien echter nog wel beter van het illustreren van
sprookjesverhalen. Daarmee verwijderde hij zich echter van de thematiek
van De Zwervers, die juist realistische schilderijen wilden maken. Hij
ontwierp en bouwde ook het boerenhutje op kippenpoten, uit het verhaal
over de heks Baba Jaga.
Tot de groep van De Zwervers hoorde ook Valentin Serov. Hij werd
o.a. beïnvloed door Ilya repin en Michael Vroebel. Wij kennen hem vooral
van de vele prachtige portretten die hij heeft geschilderd.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Een Russisch volkssprookje over een heks
Er
leefde eens een oude man met zijn vrouw; hij werd weduwnaar en trouwde
opnieuw, maar van de eerste vrouw had hij een meisje overgehouden. De
boze stiefmoeder hield niet van haar, sloeg haar en overlegde bij
zichzelf hoe ze haar helemaal kon laten verdwijnen. Eens ging de vader
op reis. Toen zei de stiefmoeder tegen het meisje: "Ga naar je tante,
mijn kind, en vraag haar een naald en een draad om voor jezelf een
hemdje te naaien." Maar die tante was de Baba Jaga Knokig Bot.
Het meisje was echter niet dom en ging eerst naar haar eigen tante.
"Dag, tante." - "Dag, kindje. Waarom ben je gekomen?" - "Moeder stuurt
me naar haar zuster, om daar een naald en een draad te vragen - ik moet
er een hemdje mee naaien." Toen gaf de tante haar deze raad: "Daar zal
een berkenboompje in je ogen slaan, nichtje - bind er een lintje om. Een
poort zal daar knarsen en dichtslaan - giet wat olie op de scharnieren.
Daar zullen honden je aanvallen - gooi hun brood toe. Daar zal een kater
je ogen willen uitkrabben - geef hem wat ham."
Het meisje ging op weg; ze liep en liep en kwam bij een hutje; en daarin
zat de Baba Jaga Knokig Bot te weven. "Goedendag, tantetje." -
"Goedendag, nichtje." "Moeder stuurt me om u een naald en een draad te
vragen - ik moet een hemdje naaien." - "Goed. Ga intussen zitten weven."
Het meisje zette zich aan het weefgetouw, maar de Baba Jaga ging naar
buiten en zei tegen haar dienstmeid: "Ga het badhuis stoken, en was mijn
nicht zoals het hoort. Morgen wil ik mijn ontbijt met haar doen." Het
meisje zat er meer dood dan levend bij, en smeekte de meid: "Goede
vrouw, steek minder hout in brand, giet er water overheen en breng het
water in een zeef." En ze gaf haar een doekje ten geschenke.
Intussen stond de Baba Jaga te wachten; ze ging naar het raam en vroeg:
"Weef je, nichtje, weef je, liefje?" - "Ik weef, tantetje, ik weef,
lieve." De Baba Jaga ging weer weg van het raam. Maar het meisje gaf ham
aan de kater en vroeg hem: "Is het mogelijk hier weg te komen?" - "Daar
heb je een kam en een handdoek," zei de kater. "Neem ze en loop hard. De
Baba Jaga zal je achterna komen, maar dan moet je je oor op de grond
leggen en luisteren of ze dichtbij is. Werp in dat geval eerst de
handdoek op de grond - die wordt een brede, brede rivier. En als de Baba
Jaga de rivier oversteekt en je blijft achtervolgen, moet je weer je oor
op de grond leggen. Wanneer je dan hoort dat ze al dichtbij is, gooi je
de kam weg - hij wordt een dicht, dicht bos; daar komt ze niet
doorheen."
Het meisje nam de handdoek en de kam en liep weg. De honden wilden haar
bijten, maar zij wierp hun brood toe, en ze lieten haar gaan. De poort
wilde dichtslaan, maar ze goot olie op de scharnieren, en ze liet haar
gaan. De berkenboom wilde haar de ogen uitsteken, maar zij bond er een
lintje om, en de berk liet haar gaan. Intussen zat de kater aan de
weefstoel, en haalde de draden meer door elkaar dan dat hij weefde. De
Baba Jaga kwam bij het raam en vroeg: "Weef je, nichtje, weef je,
liefje?" - "Ik weef, tante, ik weef, lieve," antwoordde de kater met een
grove stem.
De Baba Jaga snelde de hut in en zag dat het meisje weg was. Ze sloeg de
kater en schold hem uit omdat hij het meisje niet haar ogen had
uitgekrabd. "Hoe lang dien ik je nu al," zei de kater, "en je hebt me
zelfs geen beentje gegeven, maar van haar heb ik ham gekregen." De Baba
Jaga raasde tegen de honden, tegen de poort, tegen de berk en tegen haar
dienstmeid, ze schold ze uit en sloeg ze. Maar de honden zeiden: "Hoe
lang dienen we je nu al niet, en je hebt ons zelfs geen aangebrand
korstje toegeworpen, maar zij heeft ons brood gegeven." De poort zei:
"Hoe lang dien ik je nu al niet, en je hebt zelfs geen water op mijn
scharnieren gegoten, maar zij heeft er olie op gedaan." De berk zei:
"Hoe lang dien ik je nu al, en je hebt nooit ook maar een draadje om me
heen gedaan, maar zij heeft een lintje om me gebonden." En de meid zei:
"Hoe lang dien ik je nu al niet, en je hebt me zelfs geen vodje gegeven;
maar zij heeft me een doekje cadeau gedaan."
Baba Jaga Knokig Bot ging vlug in een vijzel zitten, dreef die aan met
de stamper, veegde haar sporen uit met de bezem en snelde achter het
meisje aan. Maar dit legde haar oor op de grond en hoorde dat de Baba Jaga haar achtervolgde en al dichtbij was. Toen nam ze de handdoek,
wierp die op de grond, en er ontstond een brede, brede rivier. De Baba
Jaga reed tot aan de rivier en knarsetandde van woede. Ze keerde naar
huis terug, nam haar ossen mee en dreef ze naar de rivier. De ossen
dronken de hele rivier leeg, en de Baba Jaga hervatte de achtervolging.
Het meisje legde haar oor op de grond en hoorde dat de Baba Jaga
dichtbij was. Toen wierp ze de kam op de grond en deze werd een
schrikwekkend dicht bos. De Baba Jaga begon er aan te knagen, maar hoe
hard ze ook knaagde, ze kon er niet doorkomen.
Intussen was de oude man thuisgekomen. Hij vroeg: "Waar is mijn
dochter?" - "Ze is naar haar tante gegaan," zei de stiefmoeder. Een
beetje later kwam ook het meisje er hard aanlopen. "Waar ben je
geweest?" vroeg haar vader. "Ach, vadertje," zei ze, "zo en zo -
moedertje heeft me naar tante gezonden om een naald en een draad te
vragen - ik moest een hemdje naaien. Maar die tante is de Baba Jaga, en
ze wilde me opeten." - "Hoe ben je weggekomen, dochtertje?" - "Dat is zo
gegaan..." vertelde het meisje. En toen de oude man alles had vernomen,
werd hij zo boos op zijn vrouw dat hij haar doodschoot.
"Russische volkssprookjes" verzameld door A.N. Afanasjew. Uitgeverij Het Spectrum, Utrecht/Antwerpen, 1980. ISBN: 90-274-0919-6
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Als je daar in het Lavra van Sergiev Posad rondloopt, kijk je je ogen
uit.
Dit is de Maria Hemelvaartkathedraal.Het wordt ook wel De Kathedraal van
de Maria-Tenhemelopneming genoemd, maar dat komt natuurlijk op hetzelfde
neer.
Deze kathedraal, in 1559-1585 gebouwd in opdracht van Ivan de
Verschrikkelijke, is veel groter dan de gelijknamige kathedraal in het
Kremlin van Moskou die er model voor stond.
In de kathedraal werd onder andere
Boris Godoenov begraven.
Boris Godoenov was de machtigste man van Rusland aan het eind van de 16e eeuw en tsaar van 1598 tot 1605.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Trein Sergiev Posad - Moskou
Er zouden heel weinig treinen rijden op dit traject, maar dat bleek niet
te kloppen. Treinen genoeg, maar dan moest je genoegen nemen met de
trein die de plaatselijke bevolking ook neemt. Eentje met houten banken
en met ramen waar het regenwater een beetje door naar binnen liep.
Tijdens de rit vormden zich geleidelijk aan plassen op het middenpad.
We zaten wat om ons heen te kijken toen de deur openging en er een dame
met een soort weekendtas de coupé binnenliep. De tas werd geopend en ze
liet enkele paren lekker warme sokken zien. De vrouw vóór ons toonde
belangstelling. Deze trok haar portemonnee, mocht de sokken even
betasten, keurde ze goed en betaalde.
Bij het volgende stationnetje verliet onze sokkenverkoopster de trein.
Zij was echter niet de enige.
Onderweg kon je alle mogelijke 'nuttige' voorwerpen aanschaffen. De
verkoopsters liepen af en aan met zeisjes en kousjes, borduurwerk en
tafelkleedjes, borstels en sleutelhangers en prezen hun handelswaar
luidkeels aan.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Moskou - Vladimir
Terug in Moskou hebben we het laatste uren van de dag doorgebracht met
wandelen en eten.
Én vallen, trouwens.
Budapest Hotel, waar we een paar nachten doorbrachten, was een oud
gebouw, met veel hout, hoge plafonds en zware gordijnen. Gedateerd, maar
sfeervol en gunstig gelegen. De straat ervoor was gedeeltelijk
opgebroken, de stoep verzakt. ’s Avonds trok de rode verlichting van
Aurora, een nachtclub vlakbij, mijn aandacht. Evenals het publiek
trouwens, veel jonge mannen. Vóór ik het wist, lag ik op de stoep.
In het centrum van Moskou was men druk doende met allerlei bouwwerkjes.
We zouden misschien later wel zien wat het resultaat was geworden. Na
een aantal dagen Gouden Ring zouden we opnieuw terugkeren naar Moskou.
Gouden Ring - Vladimir
Om 5 uur de volgende morgen stonden we op om op tijd naar Vladimir te
kunnen vertrekken. Eerst te voet, vervolgens met de metro en tenslotte
per trein.
Vladimir is de middeleeuwse hoofdstad uit het noordoosten. Vroeger was
het een fort, met machtige aarden wallen.
Eén van de mooie, oude gebouwen hier was de Maria-Hemelvaartkathedraal
Een schitterende kathedraal, zowel van binnen als van buiten.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Moskou - Vladimir (2)
Die hotels onderweg leverden soms komische ervaringen op.
In mijn vorige bijdrage vertelde ik over het Budapest Hotel in Moskou.
Een sfeervol hotel, gunstig gelegen, echter wel een beetje vergane
glorie.
De werkzaamheden in de straat van het hotel zouden geluidsoverlast
kunnen geven, werd ons verteld. Aangezien de werkzaamheden ’s avonds ook
doorgingen, kregen we bij aankomst in het hotel een stel oordopjes
overhandigd. (Het viel trouwens reuze mee.)
Inmiddels zijn we in Vladimir gearriveerd en ook hier werden we in het
hotel verrast. We namen de lift naar de verdieping waar onze kamer lag.
Toen we de lift uitstapten, struikelden we over de rommel. (zie foto).
Her en der ontwaarden we portretten van beroemde Russen. Welkom in
Vladimir!
Eerlijk is eerlijk: ’s Avonds om een uur of negen hoorden we wat
gestommel op de gang. Alles werd toen afgevoerd en de volgende morgen
zag het er stukken netter uit. Toen kwam de weelderige, zalmkleurige
vitrage ook veel beter tot z’n recht! :-)
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Vladimir - Reliëfs
De Kathedraal van de Heilige Demetrius, ook wel Dmitri-kathedraal
genoemd, is een Russisch-orthodoxe kathedraal in datzelfde Russische
stadje Vladimir. Een juweeltje.
Wanneer deze kerk precies werd gebouwd is niet bekend. Het was in elk
geval in de periode rond 1200, toen Vladimir een welvarende plaats werd.
Oorspronkelijk moet deze kerk omgeven zijn geweest door galerijen en
verbonden met het prinselijk paleis. Daarvan was nu niets meer te zien.
Na 1917 mocht hij niet meer als kerk worden gebruikt, maar ook de
bolsjewieken zagen er de culturele waarde wel van in en daarom werd het
gebouw niet gesloopt.
Wij hebben de binnenkant niet bekeken, maar hebben langere tijd om de
kerk gedwaald, vanwege de prachtige reliëfs op de buitenkant. De tekst
van psalm 150b ‘Alles wat adem heeft love de Heer’ lijkt een vorm van
uitleg van wat we uitgebeeld zagen: Leeuwen, griffioenen, vogels,
prachtige pilaren en uiteraard Bijbelse scènes.
Hieronder staan nog twee voorbeelden.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
The Russians love their children too
Hoezo een nieuwe Koude Oorlog?
Russische ouders willen ook, dat hun kinderen onbezorgd en in vrede
kunnen spelen en opgroeien.
(Muziek: Sting - Russians)
Dit leek ons een kinderopvang of kleuterschool te zijn, alhoewel sommige
kinderen al best groot waren. Maar kinderen hoeven hier ook pas naar
school als ze 7 worden. Vanaf dat moment gaan ze minstens acht jaar naar
school, tot ze hun basisdiploma hebben.
De school begon om 8 uur 's ochtends en duurde tot 1 of 2 uur 's
middags. Daarna waren er nog allerlei naschoolse activiteiten, zoals
dansen, sport of schilderen.
We hadden graag met een van de leidsters hier willen praten, maar ze
vonden ons maar pottenkijkers! :-)
Er
was eens een jongetje dat Peter heette. Op een vroege morgen opende hij
het tuinhek en liep de grote, groene wei in. Op de tak van een hoge boom
zat Peters beste vriendje, een vogeltje, en het tsjilpte: "Het is hier
heerlijk rustig." En dat was het.
Maar daar kwam ook een dikke eend aangewaggeld. Ze was blij dat Peter
het hek had opengelaten, want ze had zin in een duik in de vijver.
Toen het vogeltje de eend zag, vloog het naar beneden en ging naast haar
in het gras zitten.
"Wat ben jij nou voor vogel dat je niet kunt vliegen?" vroeg het
vogeltje.
"Kwaak!" riep de eend. "En wat ben jij voor vogel dat je niet kunt
zwemmen?" En ze plonsde de vijver in.
Ze kibbelden en kibbelden en hielden niet op; de eend in de vijver en
het vogeltje fladderend langs de waterkant.
Opeens zag Peter een kat, die langzaam kwam aansluipen door het gras. De
kat dacht: Als het vogeltje zo aan het kibbelen is, kan ik 't makkelijk
vangen en opeten! En op zijn zachte pootjes sloop hij eropaf. Maar Peter
riep: "Kijk uit!" En gelukkig vloog het vogeltje op tijd de boom in.
Vanuit het midden van de vijver kwaakte de eend brutaal naar de kat.
Daar was ze veilig. De kat keek nog eens naar het vogeltje in de boom en
dacht: Is het wel de moeite waard om naar boven te klimmen? Als ik bij
het vogeltje ben, dan is het al gevlogen. Miauw!
Toen kwam opa naar buiten. Hij was heel boos, omdat Peter zomaar was
weggelopen. "Stel je nou eens voor dat er een grote boze wolf was
gekomen, wat had je dan gedaan?"
Peter luisterde niet eens naar zijn opa, want hij was helemaal niet bang
voor wolven. Maar opa dacht er anders over. Hij nam Peter mee naar huis
en deed het hek heel goed op slot.
Maar... het hek was nog niet dicht of uit de bosjes kwam iets
aangeslopen. Het was een grote, enge dikke, boze wolf...
In een flits zat de kat in de boom. De eend in de vijver kwaakte en
kwaakte, en van de opwinding kwaakte zij zichzelf uit de vijver. De wolf
kwam steeds dichterbij, en wat de eend ook probeerde, ze kon niet aan
hem ontsnappen. In één hap slokte de wolf de eend naar binnen.
Het vogeltje zat ook nog steeds in de boom - niet te dicht bij de kat,
natuurlijk - en onder de boom sloop de wolf heen en weer. Met grote,
hongerige ogen gluurde hij naar de kat en het vogeltje.
Intussen stond Peter achter het hek en bekeek de wolf eens goed, want
bang was hij nog steeds niet.
Toen ging Peter naar de schuur, haalde daar een stuk touw en klom op de
tuinmuur. Over die muur hing een tak van de grote boom. Peter pakte de
tak beet en klom de boom in.
"Vogeltje, ga jij eens naar de wolf," zei hij, "en probeer hem af te
leiden. Maar zorg er wel voor dat hij je niet te pakken krijgt!"
En dat deed het dappere vogeltje. De wolf hapte woedend naar hem en -
oei! - hij kreeg bijna een vleugeltje te pakken. Woest werd de wolf,
omdat het vogeltje veel slimmer was dan hijzelf.
Intussen maakte Peter een lus in het touw en liet die langzaam uit de
boom naar beneden zakken. Hij zorgde ervoor dat de staart van de wolf in
de lus kwam en toen trok hij hard aan het touw. De wolf schrok en
probeerde zich los te trekken. Hij rende woedend heen en weer, maar
Peter had de andere kant van het touw vastgebonden aan de boom. Hoe
harder de wolf tekeerging, des te strakker werd de lus vast getrokken.
De wolf was gevangen!
Op dat moment kwam er een groepje jagers uit het bos. Ze waren het
wolvenspoor gevolgd en dachten net: We schieten hem neer! "Niet doen!
Niet schieten!" riep Peter, toen hij hen zag. "Het vogeltje en ik hebben
de wolf gevangen. Jullie moeten ons helpen om hem naar de dierentuin te
brengen."
En daar gingen ze dan, in een vrolijke optocht. Peter liep natuurlijk
voorop. Daarachter kwamen de jagers met de wolf aan een touw. Opa en de
kat sloten de rij. Opa bleef maar mopperen: "Stel je nou toch eens voor
dat Peter de wolf niet had gevangen, wat zou er dan met ons gebeurd
zijn?"
Boven de optocht vloog het vogeltje. Hij tsjilpte blij: "Peter en ik
zijn echte helden, want wij hebben de wolf gevangen. Tsjilp, tsjilp!" En
als je heel goed luisterde, kon je de eend horen kwaken in de buik van
de wolf. Want die had zo'n haast gehad, dat hij de eend levend had
opgeslokt!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Blini
Eén van de Russische gerechten die we vaak bij het ontbijt geserveerd
kregen, waren Blini. Een soort pannenkoekjes, van een beslag van eieren,
suiker, zout, bloem en melk. Daarvan werden de kleine, ietwat dikke
blini gebakken.
Fernweh - Tserkov Pokrova na Nerli
Op elke reis die we maken komen we op plekken, die een diepe indruk
maken. Als ik later de foto’s terug zie, dan bekruipt me een gevoel van
‘fernweh’. Dáár zou ik nog eens naar terug willen.
Eén van die plekken tijdens deze reis was De Kerk van de Bescherming van
de Moeder Gods aan de Nerl (Russisch: Tserkov Pokrova na Nerli). Het is
een Russisch-orthodox, wit kerkje en een van de belangrijkste
overblijfselen van de oud-Russische bouwkunst.
We namen een taxi naar Bogoljubowo, dat zo’n 10 km ten noordoosten van
Vladimir ligt. En daar begon onze wandeling van enkele kilometers over
het Russische platteland. Een pad door de weilanden leidde ons naar de
rivier de Nerl. Vanuit het groene landschap zagen we het kerkje al lange
tijd liggen.
Als je in juni bij de oude monding van de Nerl aankomt, zoals wij, dan
zie je het witte kerkje op een kleine heuvel boven het water uitsteken.
In het voorjaar is het hier veel natter en dan schijnt het te lijken
alsof de kerk op het water drijft.
De wandeling er naartoe was prachtig. Fluitende vogels, kwakende
kikkers, nauwelijks andere mensen. Rust alom.
Toen we terug liepen pakten donkere wolken zich samen. We liepen stevig
door, en slaagden er gelukkig in om in Bogoljubowo een bus te vinden die
ons terug kon brengen, naar Vladimir.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Suzdal; wat is een kremlin?
Van Vladimir naar Suzdal (of Soezdal) was een uurtje rijden. Hier
verbleven we in Hotel Kremlin. Jaja! Dat klinkt misschien indrukwekkend,
maar het heeft weinig te maken met Het Kremlin in Moskou, waaraan je
misschien denkt.
De meeste Russische steden hadden vroeger geen stadsmuren; alleen het
centrale gedeelte, waar zich de belangrijkste paleizen van de vorsten
(of adel) en religieuze gebouwen bevonden, werd met muren beschermd. En
dat deel noemen we een kremlin.
Suzdal is een van de oude steden met een kremlin. Het is een prachtig,
authentiek stadje. Niet ontsierd door fabrieksterreinen of lelijke
woontorens. Een stadje uit een Russisch sprookje lijkt het. Met veel
kerken en kloosters, rijk versierde houten huizen uit de 19de en begin
20ste eeuw en gezellige marktjes.
De Maria Geboortekathedraal van Suzdal
In een bocht van de rivier de Kamenka, op een verhoging in het
landschap, zie je het Kremlin van Suzdal liggen.
Van deze ooit indrukwekkend plaats uit de 11de eeuw met z’n 1400m lange
wallen, talloze torens en kerken is nauwelijks iets bewaard gebleven.
Toen we hier rondliepen (en een groep luidruchtige Chinezen naar elders
was vertrokken), hoorden we enkel nog het gekraai van de hanen,
afkomstig van de omliggende boerderijen.
Uit latere perioden zijn er op dit terrein wel een aantal interessante
bouwwerken bewaard gebleven, zoals de residentie van de bisschop en de
Maria Geboortekathedraal.
Deze laatste is rond 1225 gebouwd, maar heeft sinds die tijd uiteraard
talrijke veranderingen ondergaan. Tóch zijn er nog details van de
oorspronkelijke beschildering bewaard gebleven, evenals fresco’s uit de
15de en 16de eeuw. Deze zijn gerestaureerd, volgens sommige deskundigen
in te harde kleuren. Niettemin was ik onder de indruk, door de
bijzondere sfeer van deze eeuwenoude fresco’s in combinatie met de
religieuze muziek die er ten gehore werd gebracht.
Verder geven de beroemde gouden deuren uit de 13de eeuw glans aan het
west- en zuidportaal. Wat een prachtige voorbeelden van Russische
goudbewerking. Er is een vlakverdeling op aangebracht met daarin scènes
uit het leven van Christus en Maria. In de onderste vlakken vervullen
mythologische dieren zoals draken en griffioenen de rol van wachters.
Detail van een van de gouden deuren
van de Maria Geboortekathedraal.
Het wonderpaard en de prinses (Sifka-Boerka)
Een oud Russisch mystiek sprookjesverhaal
Een oude man, die drie
zoons had, lag op zijn sterfbed. Daar gaf hij hun de volgende opdracht:
"Na mijn dood moeten jullie drie nachten aaneen bij mijn graf komen en
mij brood brengen."
De eerste twee nachten, toen het de beurt was van de oudste en de
middelste zoon om naar het graf te gaan, droegen zij dit op aan de
jongste Iwan-de-dwaas, 'half uit luiheid en half uit vrees', zoals het
verhaal zegt. De oudste twee zoons waren slim en trots en werkten in het
bedrijf van de vader, maar de jongste ging graag naar het bos en zat
voorts op de kachel.
Zo gebeurde het dus, dat de jongste zoon de drie achtereenvolgende
nachten na de begrafenis naar het graf van de vader ging en hem brood
bracht. Omstreeks middernacht verscheen de vader aan Iwan, nam en at het
brood en informeerde naar de toestanden in Rusland. Stereotiep gaf Iwan
het antwoord: "Ik ben het, uw zoon. In Rusland is alles rustig."
De laatste nacht antwoordde de vader, nadat hij het brood gegeten had:
"Jij alleen hebt mijn opdracht vervuld, want je bent drie nachten naar
mijn graf gekomen. Ga nu het land in en roep: 'Sifka-Boerka, hopsa! Wijs
paard, sta bij mij stil.' Dan komt er een paard aandraven. Kruip nu door
zijn rechteroor erin en door zijn linkeroor eruit. Dan ben je een
geweldige held geworden. Stijg dan te paard en rij weg."
In die tijd riep de Tsaar alle dappere, ongetrouwde helden naar zijn
paleis om hun geluk te beproeven. Zijn dochter, de schoonste vrouw van
het land, liet een toren bouwen van twaalf zuilen en twaalf
verdiepingen. Boven in die toren nam zij plaats. De helden moesten haar
met één sprong bereiken en haar kussen. Wie dit mocht gelukken -
onverschillig zijn afkomst - zou de prinses tot vrouw krijgen en
bovendien de helft van het Tsarenrijk.
Ook de oudste en middelste broers reden uit om hun kans te wagen. Toen
zij weg waren, liep Iwan het veld in en sprak de toverformule uit, die
zijn vader hem gegeven had. Plotseling verscheen er met angstige
snelheid een vurig paard, dat bij Iwan stilhield en om bevelen vroeg.
Zoals hem gezegd was, kroop de zoon door het rechteroor naar binnen en
door het linkeroor eruit, veranderde in een edele held en reed naar het
hof van de Tsaar.
De vorst verscheen te midden van de onafzienbare menigte en maakte de
regels van de wedkamp bekend. Zodra de prinses boven in haar toren had
plaats genomen, begonnen de helden op hun paarden te springen. Maar geen
slaagde erin tot aan de bovenste verdieping te komen. De oudste en
middelste broer bereikten zelfs niet de halve hoogte.
Maar daar kwam Iwan aan. De grond dreunde onder het geweld van de
hoeven, vurige adem hijgde uit de bek van zijn paard. De eerste keer
bereikte hij de tiende verdieping. Hij keerde zijn paard en stormde
opnieuw en bereikte de elfde verdieping. Zonder aarzelen of zonder
vermoeidheid te voelen, ondernam hij de derde poging, schoot als een
vlam langs de twaalfde verdieping en kuste de schone prinses op de
lippen. Bliksemsnel drukte zij haar zegel op Iwans voorhoofd af.
Terwijl de menigte juichend naar voren drong om de held te eren, was
deze plotseling verdwenen.
Toen de broers thuis kwamen, lag Iwan reeds op de kachel met een lapje
op zijn voorhoofd. Zij vertelden hem, hoe een held erin geslaagd was om
met één sprong van zijn paard de twaalfde verdieping te bereiken en de
prinses, de onvergelijkelijk schone, te kussen.
Iwan antwoordde: "Ben ik dat misschien
geweest?" en toen zij hem uitjouwden, nam hij de lap van zijn voorhoofd,
waar de prinses haar zegel gezet had. En eensklaps straalde de kamer van
licht. De broers werden bang en zeiden: "Wil je de hut in brand steken?"
Intussen verkeerde de Tsaar in grote verlegenheid, daar de held
spoorloos verdwenen was. Om te proberen hem te vinden, liet de vorst
bekend maken, dat er de volgende dag een groot feest gegeven zou worden,
waarop iedereen welkom zou zijn. Opnieuw stroomde er een talrijke
menigte naar het paleis, bestaande uit vorsten en burgers, rijken en
armen. Ook de drie broers bewogen zich tussen de mensenmassa.
De prinses hielp bedienen en ging rond met honingdrank, ondertussen
scherp uitkijkend naar het voorhoofd met de zegelafdruk. Toen zij langs
Iwan liep, vroeg zij hem, wie hij was en waarom hij een lap op zijn
voorhoofd droeg. Zijn enige antwoord was, dat hij zich gestoten had.
Doch de prinses trok de lap weg en ontwaarde de indruk van haar zegel.
Zij leidde Iwan naar de Tsaar, die schamper opmerkte: "Een mooie
bruidegom, zo helemaal onder het roet."
Want Iwan was zó uit het huis weggelopen naar het feest. Hij vroeg
echter verlof, zich te mogen wassen, ging naar buiten, floot zijn paard
en veranderde opnieuw in de stralende held, die genade vond in de ogen
van de Tsaar. Toen stond niets meer de bruiloft van Iwan en de
onvergelijkelijk schone prinses in de weg.
Bron: "Oosterse verhalen en hun geheime betekenis" door
W. van Beek. East-West Publications Fonds, 1968.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Pokrowskij-klooster, Suzdal
Het Pokrowskij-klooster ofwel het Maria Beschermingsklooster is een
nonnenklooster.
Dit witte complex zag er bijzonder schilderachtig uit, zeker zo over het
water. We konden ons nu dan ook nauwelijks voorstellen dat het vroeger
een verbanningsoord was voor vorstinnen en tsarina’s. De stichter van
het klooster stuurde bijvoorbeeld zijn echtgenote hier naartoe,
zogenaamd omdat zij hem geen troonopvolger schonk. Hij trad vervolgens
binnen de kortste keren in het huwelijk met een jonge en knappe Poolse.
Misschien dat dat laatste ook een ‘kleine’ rol heeft gespeeld?
En ook tsaar Peter de Grote dwong zijn eerste vrouw om hier non te
worden.
Het klooster had vele landerijen in bezit, waarop ongeveer 7000
lijfeigenen aan het werk waren.
Toen wij hier in 2016 waren, troffen we een goed onderhouden klooster
aan. We wandelden via de poort het kloosterterrein op en zagen niet
alleen fraaie gebouwen, maar ook nonnen die met alledaagse bezigheden
aan de slag waren. Zoals grasmaaien.
Maria Kleedafleggingklooster, Suzdal
In een klooster wordt uiteraard veel gebeden en gelezen. Maar of dit nu
de bijbel is? Spannend was het in ieder geval wel, want deze mooie
Russische vrouw merkte pas heel laat op dat er twee Nederlanders
langsliepen. :-)
Rondom de stadsmuur van Suzdal bevond zich een ring van 15 kloosters,
die niet alleen voor religieuze doeleinden was bedoeld. Gedeeltelijk
vormde het ook een verdedigingswerk.
We liepen langs de muur van het Kleedafleggingsklooster onder een poort
door die gevormd werd door twee ongelijke bogen met daarop twee
bijzondere zadeldaktorentjes. De ommuring die ooit rood-wit gestreept
was geweest, was aangetast door de tijd, verbleekt en afgebladderd. De
gebouwen binnen de kloostermuren boden een wat treurige aanblik en
stonden gedeeltelijk in de steigers.
Treurig? Ach, ik houd wel van gebouwen waaraan je de tand des tijds kunt
aflezen. Soms doen ze me meer dan moderne, strakke architectuur.
Suzdal Posad
Na ons bezoek aan het Kremlin vervolgden we onze weg naar het voormalige
handelscentrum, de Posad. We genoten met volle teugen van het Marktplein
met gebouwen uit de 18de en 19de eeuw en de Opstandingskerk uit 1720.
Deze kerk was in zeer slechte staat, al valt dat op de foto niet zo op.
Wat een bijzondere combinatie is het toch, met die slanke klokkentoren,
en op de toren van de kerk de bekende ui, maar daaronder ook weer een
tentdak.
De oude handelshuizen gingen gedeeltelijk schuil achter de
marktkraampjes, waar van alles te koop was. Hier hebben we kleurrijk
beschilderd speelgoed gekocht voor onze kleinkinderen.
Toen we achter de kerk aankwamen, zagen we dat de handel hier nog
doorging; in dit geval ging het om een traditioneel ‘marktje’, waar
mannen en vrouwen hun eigen oogst en ingemaakte waren te koop aanboden.
Zoals bessen, augurken, jam en paddestoelen.
Links: Het marktje achter de kerk
Rechts: Vladimir Yanaki 'A generous Autumn' / 'Een overvloedige herfst'
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
De Russische ziel
Ik weet niet hoe het jullie gaat, maar ik houd van Russische literatuur,
evenals van Russische kunst en muziek. Onderweg bleven we vaak een
tijdje in de kerken en kloosters van de Gouden Ring hangen om te
luisteren naar de mooie, geestelijke muziek. Het waren magische
momenten, wanneer we de Russische vrouwen met schort en hoofddoek de
kaarsjes zagen aansteken en de glazen deksels van een kist of de iconen
zagen kussen.
De volksmuziek was van een andere orde, maar daarom niet minder mooi. Ik
herinner me met name de liederen van deze accordeonist die langs de kant
van het pad naar het kremlin van Suzdal zat. Hij speelde en zong vol
overgave hartstochtelijke liederen over liefde en vriendschap en over
het Russische platteland.
Grote Raaf verkoopt zijn dochter voor een liedje
Toen Grote Raaf nog leefde zei hij op een keer
tegen zijn vrouw Miti, dat hij naar het strand ging. Bij de kust
aangekomen hoorde hij iemand zingen. Hij keek om zich heen en merkte al
gauw een zeehond op die niet ver weg op het strand lag te zingen.
'Wat is dat een prachtig lied,"' zei hij tegen de zeehond. 'Verkoop het
aan mij: ik geef je er mijn halve rendierkudde voor.'
'Ik heb je rendieren niet nodig,'antwoordde de zeehond.
'Goed,'zei Grote Raaf,'dan bied ik je mijn dochter Jinanoewt aan als je
mij je liedje geeft.'
De zeehond nam dit aanbod aan en spuugde het lied in de mond van Grote
Raaf uit. Hij volgde hem naar huis, waar Grote Raaf tegen Miti zei: 'Ik
heb onze dochter aan hem hier beloofd in ruil voor een liedje.'
'Ik vind het best,'zei ze.
En zo gaven ze hun oudste dochter aan Zeehond die haar mee naar huis
nam. Hij ontnam haar haar jas van rendiervel en liet haar een robbenvel
aantrekken. Na een poosje begon hij al een hekel aan haar te krijgen en
het duurde niet lang voordat hij haar met een mes toetakelde als hij
boos op haar was of ruzie met haar zocht.
Grote Raaf daarentegen liep dag en nacht het lied van Zeehond te zingen
en voelde zich zeer tevreden. Toch dacht hij soms aan zijn dochter en op
een dag besloot hij haar een bezoek te brengen.
Toen hij Grote Raaf zag aankomen bond Zeehond de tong van het meisje met
een pees vast, opdat zij haar vader niet zou kunnen vertellen hoezeer ze
mishandeld werd. Door haar lichaam tegen dat van het ongelukkige meisje
te wrijven nam de zuster van Zeehond de gestalte van Jinanoewt aan,
zoals die er had uitgezien toen ze afscheid van haar vader had genomen.
Zeehond gebood zijn zuster naast hem te gaan zitten, op de plaats van
zijn vrouw. Het was nu erg moeilijk geworden om de echte dochter van
Grote Raaf te herkennen, temeer daar ze in een zeehondenvel was gehuld
en overal wonden en littekens vertoonde.
Bij zijn aankomst in de nederzetting werd Grote Raaf al meteen door de
zeehonden voor het ongelukkige meisje gewaarschuwd.
'Pas op voor deze zeehond. Blijf uit haar buurt: ze bijt!'
Het meisje wilde naar haar vader gaan om hem te laten zien dat haar tong
aan de wortel was vastgebonden, maar hij ontweek haar steeds weer.
Bovendien sloegen de bewoners met messen naar haar handen en voeten.
Toen ze zich opmaakten om naar bed te gaan, kreeg Grote Raaf opnieuw een
waarschuwing te horen:
'Als die zeehond daar vannacht naar je toe zou kruipen, roep ons dan
meteen: ze zou je met bloedige beten kunnen overdekken.'
Diezelfde nacht kroop het meisje naar haar vader toe. Ze pakte zijn hand
en duwde die in haar mond, in de hoop dat hij haar tong zou losmaken.
Hij begon echter te schreeuwen:
'Kijk nou eens. Ze wil mijn hand er af bijten!'
De zeehonden werden wakker en ranselden haar met stokken af.
De volgende morgen keerde Grote Raaf naar huis
terug zonder iets in de gaten te hebben gekregen van wat zich daar
werkelijk had afgespeeld. Hij zei tegen zijn huisgenoten:
'In dat zeehondendorp woont een of andere vrouw die aan handen en voeten
snijwonden heeft. Ze zeggen dat ze bijt. In ieder geval beet ze bijna
mijn hand er af.'
Ememkoet vermoedde dat het over zijn zuster ging en merkte op:
'Ik ga morgen naar dat zeehondendorp om uit te zoeken wie ze is.'
De volgende dag stond Ememkoet vroeg op, spande de rendieren voor zijn
slee en reed weg. Bij zijn aankomst in het dorp werd hij onmiddellijk
door de zeehonden gewaarschuwd:
'Kijk uit voor die vrouw daar! Ze eet mensen op, maar we geven haar
flink slaag om te voorkomen dat ze zich op de mensen werpt.'
's Avonds herhaalde zich wat al eerder met Grote Raaf was gebeurd. Het
meisje kroop naar haar broer, pakte zijn hand en stopte die in haar
mond. Hij tastte in haar mond rond en voelde dat haar tong met een pees
was vastgebonden. Hij maakte haar tong zo gauw mogelijk los, waarna ze
hem fluisterend vertelde wat er gebeurd was:
'Ik ben je zusje Jinanoewt. Zodra ik hier was kregen de zeehonden een
hekel aan mij. Ze namen mij m'n kleren af en dwongen me een ruwe
zeehondenhuid aan te trekken. Ze slaan me voortdurend en hakken met hun
messen in mijn handen. Ze hebben mijn tong vastgebonden om te
verhinderen dat ik vader en jou zou vertellen hoe ik mishandeld ben.'
Ememkoet zei tegen zijn zusje:
'Luister, als ik morgen klaar sta om te vertrekken, werp jezelf dan op
mijn slee en ik zal je naar huis rijden.'
Zodra hij de volgende ochtend opstond, begon hij voorbereidingen voor de
reis te treffen. Zijn zuster probeerde in zijn buurt te blijven, terwijl
de zeehonden haar steeds trachtten weg te jagen. Ememkoet greep toen in
door te zeggen:
'Laat haar toch met rust. Ze valt me helemaal niet lastig.' Op het
moment dat Ememkoet zijn zweep over de rendieren legde, wierp zijn
zuster zich achter op de slee. En zo reed hij veilig met haar naar huis.
'Jij wordt ook een dagje ouder,'zei hij tegen zijn vader. 'Je hebt je
dochter voor een liedje weggegeven en toen je haar opzocht, had je niet
door dat ze misbruikt werd.'
Grote Raaf ontstak in woede over de zeehonden en voor straf verstopte
hij al het zeewater. De zeebodem droogde uit en de zeehonden stierven
wegens gebrek aan water. Zodra de dieren die zijn dochter mishandeld
hadden gestorven waren, liet Grote Raaf die niet voor niets Maker heette
het water weer de vrije loop. Hij wekte de andere zeedieren tot leven en
zijn dochter bleef na dit boze avontuur weer bij hem wonen.
Rendierkorjakken, april 1901
Bron: 'Siberiese vertellingen', bijeengebracht en
verteld door H.C. ten Berge, uitg. De Bezige Bij
Beelden
in Jekaterinenburg
Het beeld van Tatisjtsjev en De Gennin in Jekaterinenburg deed me
mijmeren over het ontstaan van deze stad (1723).
In 1672 werd de kleine nederzetting Sjartasj (of Sjartasjki) gesticht
door oudgelovigen, op de plek waar nu Jekaterinenburg ligt. Het ligt
rond het Sjartasjmeer. Een mooi meer, dat zowel aantrekkelijk is voor
vissers als voor dagjesmensen. Bij dit meer bevinden zich de Sjartasjkie
rotstenten, een bijzondere rotsformatie, waar archeologen
gebruiksvoorwerpen hebben gevonden uit de oudheid. De oudste dateren van
10.000 tot 9.000 v.Chr. Ik vermoed dat deze zich nu ergens in een
archeologisch museum bevinden, waarschijnlijk in Jekaterinenburg,
alhoewel ik niets heb gehoord over een historisch of archeologisch
museum.
Tot 1700 was er van Jekaterinenburg nog geen sprake. De enig bekende
activiteit was een kleine kopersmelterij aan de rivier, rond 1720. Wat
zal het hier toen rustig zijn geweest. Hoewel die kopersmelterij niet
goed draaide, stuurde tsaar Peter de Grote er toch een mijnbouwingenieur
naartoe. Deze man, Tatisjtsjev, liet de fabriek verplaatsen naar de
Isetrivier, maar kreeg een conflict met een industriemagnaat, Nikita
Demidov.
Dedimov had in Nevjansk, op ongeveer 100 km ten noorden van
Jekaterinenburg, al een aantal kopersmelterijen. Hij zat dus niet te
wachten op concurrentie. Maar dat niet alleen. Hij had in 1702 van zijn
vriend tsaar Peter de Grote het hele gebied rond de nederzetting cadeau
gekregen en hij beschouwde zich dan ook min of meer als heerser over dit
gebied. St.-Petersburg lag immers ver weg. Omdat Peter de Grote dit
gedoogde, betaalde Demidov zélfs niet de gebruikelijke 10% belasting
over zijn inkomsten.
Peter de Grote, Jekaterinenburg
Pottenkijkers als Tatisjtsejv kon hij dan ook missen als kiespijn. Demidov moest zien deze man kwijt te raken. Hij beschuldigde Tatisjtsejv van omkoping en raakte hierdoor ‘bevrijd’ van deze mijnbouwingenieur. Deze werd namelijk teruggehaald naar St.-Petersburg.
In 1723
werd de van oorsprong Nederduitse luitenant-generaal Georg Wilhelm de
Gennin naar het gebied gestuurd om de kwestie nader uit te zoeken. Hij
kwam erachter dat Tatisjtsjev zijn werk wel degelijk goed had gedaan.
Tatisjtsejv kreeg daarop eerherstel. De Gennin gaf opdracht om een stad
te bouwen op de plek waar Tatisjtsjev deze ook al had gepland.
De stad werd uiteindelijk vernoemd naar de vrouw van Peter de Grote,
Catharina en naar haar patroonheilige (patroonheilige van de mijnbouw),
ook Catharina geheten. Jekaterinenburg.
Nu staat er het monument op de foto, boven de titel, ter ere van de
beide stichters van de stad.
In
Jekaterinenburg zijn veel beelden en monumenten te vinden.
Bij het grootse Black Tulip War Memorial kun je je respect tonen voor de
soldaten die tijdens de oorlog in Afghanistan en de Tsjetsjeense oorlog
om het leven zijn gekomen.
Vladimir Iljitsj Lenin
Aleksandr Sergejevitsj Poesjkin (1799-1837), misschien wel
de grootste Russische dichter, staat hier zwierig in een park.
Wat
wij helaas hebben gemist is een veel buitenissiger monument, namelijk
het Toetsenbordmonument. Hoe verzin je het?! Het is een beeld in de
openlucht, met het QWERTY-toetsenbord. Het is in 2005 aan de oever van
de Isetrivier geplaatst.
De toetsen F1, F2, F3 en Y zijn ooit gestolen, maar in 2011 opnieuw
geplaatst.
Dankzij het toetsenbord ontstonden er prachtige verhalen. Er wordt
bijvoorbeeld beweerd dat wanneer je je wens op het toetsenbord ‘typt’ en
je vervolgens op ‘Enter’ springt, dat dan je wens zal uitkomen. Mocht je
het allemaal niet meer zo zien zitten, en zou je je leven opnieuw willen
beginnen, druk dan op ‘Ctrl, Alt, Del.’
Hoe simpel kan het zijn… :-)
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * TOP * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Cedar Gallery is een non-profit site. De gedichten, verhalen en overige
teksten worden enkel
gepubliceerd voor educatieve doeleinden, om mensen te informeren of te
vermaken en met goede bedoelingen.
Het copyright op de afzonderlijke gedichten berust uiteraard bij de
desbetreffende dichter en/of hun rechtsopvolgers. Hetzelfde geldt voor
vertaalde gedichten/vertalers en andere teksten/schrijvers. Veel van ons materiaal krijgen we via de
mail aangeleverd. We kunnen de rechthebbenden dan ook niet altijd
achterhalen.
Als iets niet conform de regels voor copyright gebeurt, stuur ons dan
een bericht, zodat we de tekst waarop dit betrekking heeft, zo
spoedig mogelijk kunnen verwijderen. We garanderen dit binnen 100 uur te
doen (afwezigheid vanwege vakantie of ziekte buiten beschouwing
gelaten).
Cedar Gallery behoudt zich het recht voor na te gaan of de persoon die bezwaar aantekent daartoe gerechtigd is.
